In de serie Altitudes zetten we bergen in de spotlight die de moeite waard zijn om ooit beklommen te worden. Het zijn de bekende alpenreuzen, de verborgen juweeltjes en de extreem steile klimmen die, als je ze eenmaal bedwongen hebt, voor altijd in je geheugen gegrift staan. Want wat is er nu mooier dan het beklimmen van een (voor jou) nog onbekende berg? Deze keer in de spotlight: de Galdhøpiggen.
De Galdhøpiggen
De wat? Niet bij iedereen zal de Galdhøpiggen een belletje doen rinkelen. Niet zo gek, want een groot deel van het jaar ligt deze berg verscholen onder een dik pak sneeuw. De Galdhøpiggen is met 2469 meter de hoogste berg van Noorwegen en bevindt zich in het bekende Jotunheimen park, een adembenemend gebied met de hoogste pieken van het land. Aan het begin van de zomer begint de sneeuw te smelten en kan je met de fiets deze gigant beklimmen. Na een strijd tegen percentages waar je u tegen zegt, word je beloond met een prachtig uitzicht op de piek van de Galdhøpiggen, het bergmeertje en de skipiste. In de Juvasshytte kan je schuilen voor de kou of bijkomen met een koffie, die heb je op dit punt zeker verdiend.
Galdhøpiggen vanuit Galdbygde
De klim van de Galdhøpiggen begint in Galdbygde en eindigt na 13,5 loodzware kilometers bij de Juvashytte. In totaal stijg je 1274 meter, wat betekent dat je tegen een gemiddeld percentage van 9.4% omhoog fietst. Dit is 1.4% steiler dan Alpe d’Huez! Auw. In de praktijk blijkt een groot deel van de klim zelfs nog steiler te zijn, met lange stukken tegen een helling van 13%. Hoe je deze berg ook gaat bedwingen, het is sowieso afzien. En genieten.
Om in Galbygde te komen, volg je de Sognefjellsvegen: een prachtige weg die slingert langs Jotunheimen. Een populaire startplaats is Lom. Je vindt hier tevens genoeg mogelijkheden om te overnachten of te parkeren. Een andere optie is om vanuit het zuiden te komen. Ik fiets vandaag vanuit Leirvassbu, via de Leirdalsvegen (een tolweg waar je 150 NOK voor betaalt) en de Sognefjellsvegen. Ben je met de camper of tent? Dan heb je aan de Leirdalsvegen genoeg plekken om wild te staan. Een mooier startpunt is niet mogelijk.
Door het bos naar het klimpark
De zon komt al goed door, als ik de Leirdalsvegen afdaal naar de voet van de berg. Aangekomen in Galdbygde sla ik rechtsaf en volg de borden naar Galdhøpiggen. De eerste twee kilometer zijn met een gemiddelde van 7% lekker om de de benen op te warmen, al is dat met de hoge temperaturen vandaag niet echt nodig. Links en rechts zie ik naaldbomen en verder helemaal niets. Heerlijk. De klim is erg rustig, want zelfs auto’s hebben moeite om deze berg op te rijden. Na enkele haarspeldbochten begint de weg steiler omhoog te lopen: 11%, 12%, 13%. Ik schakel terug, ga een keer op de pedalen staan en zoek vervolgens een tempo dat ik vol kan houden, want het is nog ruim tien kilometer naar de top.
Ik kom er snel achter dat deze klim geen genade kent. De haarspeldbochten blijven steil doorlopen en op de rechte stukken gaat het asfalt soms met een helling van 15% omhoog. Het enige wat ik kan blijven doen is trappen en genieten, al is dat laatste niet vanzelfsprekend. Na 4,5 kilometer zwoegen kom ik aan bij een meertje. Dit vlakkere deel van de klim gebruik ik om wat te herstellen, te eten en te drinken, zeker geen overbodige luxe. Ik passeer de horecazaak en kijk vervolgens met ontzag uit over de rest van de klim. Wat een plaatje en… wat ziet het er steil uit! Ik bereid me mentaal voor en ga vervolgens de strijd met de berg aan.
Naar de top van Galdhøpiggen
Na het vlakkere stuk volg ik de weg naar links en vanaf hier is het 4 kilometer lang bizar steil, met een gemiddelde helling van 12%. Bomen zijn hier niet meer, alleen maar gras, vogels, schapen en vliegen. De klim loopt over een plateau en lijkt vanaf een afstand helemaal niet zo lastig, maar eenmaal dichterbij voel je hoe steil het is. De inspanning mag dan zwaar zijn, het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen is fenomenaal. Ik kijk mijn ogen uit. Wind is er nauwelijks vandaag en de zon brandt in mijn gezicht. Ik ga zo langzaam, dat de bromvliegen me kunnen volgen naar de top. Ik zie het maar als een steunbetuiging van deze vliegende fans.
Na deze loodzware kilometers is er weer de gelegenheid om op adem te komen. De weg loop zelfs even vlak, wat ik direct aangrijp om nog wat dadels naar binnen te werken. De laatste 4 kilometer naar de top kenmerken zich door twee lange rechte stukken. Het voelt alsof je oneindig rechtdoor blijft klimmen, gezien de beperkte snelheid op de fiets. De duimpjes van de afdalende automobilisten doen me dan ook goed. De helling vlakt langzaam wat af en even later verschijnt de Galdhøpiggen in zicht. De top is bereikt! Het laatste deel naar de Juvasshytte is vlak. Ik fiets nog een stukje door naar de skipiste, die de hele zomer open is. Heel vet! Terug bij de hut vul ik mijn bidons, trek een windjack aan en maak me klaar voor een supersnelle afdaling.
Een razendsnelle afdaling
Wat volgt is een razendsnelle afdaling. Ik voel de hoe de zwaartekracht me na iedere bocht weer lanceert als een raket. Gelukkig fiets ik vandaag op mijn Canyon Grail gravelbike en dat is bij het bedwingen van de Galdhøpiggen een fijn gegeven: de brede banden en relaxte geometrie geven net wat meer controle. Zeker in de afdaling voelt dit een stuk zekerder in de bochten. Zelfs op de gravelbike bereik ik een topsnelheid van bijna 90 kilometer per uur! Hoewel het wegdek in goede staat is, is het belangrijk om de hele afdaling gefocust te blijven. Een beetje grind, een hobbel in het asfalt of een verkeerd ingeschatte haarspeldbocht is genoeg om je uit balans te krijgen. In minder dan een kwartier ben ik weer beneden, met een gemiddelde snelheid in de afdaling van 57 km/u. Oef, even bijkomen.
Vanuit Galdbygde volg ik de Sognefjellsvegen naar het zuiden, om vervolgens af te slaan naar Leirvassbu: hier ligt de finish vandaag. De weg loopt door de vallei en brengt me in 25 kilometer 800 meter hoger. Dit lijkt makkelijk, maar in de praktijk is de klim heel onregelmatig, waarbij ik af en toe weer een stijging van dik 10% moet trotseren. De tegenwind in de vallei helpt dan ook niet. Langzaam begint de tank leeg te lopen, na al die extreme inspanningen op de Galdhøpiggen. Aangekomen bij de Leirvassbu, op 1400 meter hoogte, hang ik over mijn stuur om bij te komen in de zon. Eenmaal op adem, daal ik weer af naar de camper, waar een koude cola op me staat te wachten: suikers! Met de benen hoog en uitzicht op de gletsjer geniet ik na van dit avontuur. Wat een vette klim! Deze komt zeker in het lijstje van mooiste bergen om op te fietsen.
Meer lezen van de serie Altitudes? Bekijk dan ook de verhalen van El Teide en Großglöckner.
Pingback: Review Canyon Grail AL: een alleskunner voor gravel én asfalt - De Vroege Vlucht